میگن فلانی از خدا خواسته بود بعد از امام خمینی رو نبینه.
این بهترین دعایی بود که میتونست بکنه.مگه دیدن بعد از ایشون ممکن بود؟
کسایی که توی روز زنده بودن چطور بعد از امام به خودشون حق صبر کردن و زندگی کردن دادن! به نظرم حق این بود همه شون بمیرن...
اصلا امام کیه؟ چه حسی باید بهش داشته باشیم؟ احساس منطقی فرمان برداری نمیتونه ادم و پایبند کنه ، ادم میتونه مقابلش هزار تا منطق جدید بتراشه و فرصتی هم برای جدال منطق ها نیست! رئیس؟ اگر اون فرد رئیس من باشه شایو یه دوز ترکش کنم! انگار جز عشق و عاشق و معشوق نمیشه رابطه ی دیگه ای برقرار کرد.اما میدونی که یه روز بینتون فاصله میوفته . من از کلمه فاصله منتنفرم...از صبر متنفرم...کسایی که با امام بودن با این فراق چطور کنار اومدن!چطور مقاومت کردن...مگه نمیگفتن روح منی خمینی!جسمی که روح نداره!
روح من...
پ ن:منم همون دعا رو میکنم
